Бид бусдын дутагдлыг үргэлж анзаардаг бөгөөд биднийх бараг хэзээ ч байдаггүй. Өдөр тутмын завгүй байдал, өдөр тутмын амьдрал, хайр дурлалгүй ажил нь бидний амьдралыг боолчлол болгон хувиргадаг. Гэхдээ энэ үнэхээр тийм үү эсвэл зөвхөн бидний өрөөсгөл ойлголт уу? Гэхдээ хүн бүр энэ асуултанд өөрөө хариулж чадна. Энэ нийтлэлд би амьдралаа хэрхэн аз жаргалтай болгох талаар туршлагаа хуваалцахыг хүсч байна.
Бид бэрхшээлийг тойрч гарахыг хичнээн их хүсч байсан ч тэдгээр нь зайлшгүй юм. Энэ бол та зүгээр л эвлэрэх хэрэгтэй баримт юм. Эцсийн эцэст энд байгаа зүйл нь тэдний юу болох нь биш, харин бид тэдэнд хэрхэн хандах нь чухал юм. Бидний сайн мэддэг "шүтэн бишрэгч", "гутрангуй" гэсэн хоёр шошго шууд санаанд буудаг. Эдгээр нэр томъёоны талаар нарийвчлан ярихгүйгээр би таны ертөнцөд хандах хандлага бол юуны түрүүнд таны сэтгэлийн дотоод байдал гэж хэлье. Үүнд манай хүрээлэн буй орчин чухал үүрэг гүйцэтгэдэг. Бага наснаас эхлэн суурийг нь тавьдаг.
Хамгийн хялбар арга бол асуудалд хэн нэгнийг буруутгах явдал юм. Тиймээс бид өөрсдийгөө зөвтгөдөг бөгөөд амьдрахад хялбар байх шиг санагддаг. Зөвхөн асуудал шийдэгдээгүй, харин бидний гүн гүнзгий газарт суурьшдаг. Гэхдээ та илүү нарийвчлан авч үзвэл энэ асуудал нь хамгийн тааламжтай биш боловч ихэнх тохиолдолд бидний хяналтаас гадуур нөхцөл байдлын нэгдэл гэж ойлгож болно.
Энэ талаар Японы нэгэн гайхамшигтай мэргэн ухаан байдаг: "Хэрэв асуудлыг шийдэж чадвал энэ талаар санаа зовох шаардлагагүй, хэрэв шийдэж чадахгүй бол санаа зовох нь утгагүй юм." Дүрмээр бол бараг хүн бүр энэ мэдэгдлийг хүлээн зөвшөөрдөг, цөөхөн хэдэн нь үүнийг практик дээр ашигладаг. Тиймээс аз жаргалтай хүний анхны дүрэм бол амьдралынхаа янз бүрийн нөхцөл байдлыг тайвнаар хүлээн авч сурах явдал юм. Мэдээжийн хэрэг та сэтгэлийн хөдөлгөөнгүйгээр хийж чадахгүй. Ерөнхийдөө хүмүүсийн 70% нь энэ нь бодит бус мэт санагддаг. Гэхдээ энэ бол бидний хувьд өөр нэг шалтаг хэлэхээс өөр зүйл биш юм. Зүгээр л хүн өөрийгөө барьж сурахад өөр өөр цаг хугацаа хэрэгтэй байдаг.
Бидний хоёрдахь асуудал бол сүргийн зөн билэгтэй холбоотой. Нийгэмд амьдардаг тул бид "бусадтай адил" байхыг хичээдэг. Энэ нь бидний бодлоор маш тохиромжтой, аюулгүй юм. Гэхдээ энэ үнэхээр тийм үү? Үгүй гэж бодож байна. Эцсийн эцэст хүн бүр хувь хүн байдаг. Зүгээр л бид эрт дээр үеэс тогтсон амьдралын үндэс суурийг даган төрсөн цагаасаа эхлэн уг системд амьдарч хэвшсэн билээ. Хүрээнээс хальсан тул бид хамгийн түрүүнд шүүмжлэлтэй тулгардаг. Бид үүнийг ямар нэгэн аймшигтай зүйл гэж ойлгодог. Бид өөрсдийгөө харуулахаа больж, мөрөөдөл рүүгээ явж, ердийн зүйл рүүгээ буцдаг. Энд дахиад л бидний хүрээлэн буй орчноос их зүйл хамаарна. Яагаад гэвэл ямар орчин ийм хүрээ вэ? Нийгмийн зүгээс гарч буй шүүмжлэл, үл ойлголцлоос та айж чадахгүй. Бид өөрсдийн амьдралаар амьдарч, түүхээ бичдэг. Тиймээс аз жаргалтай хүний хоёрдахь дүрэм бол хэлсэн зүйлээ сонсож сурах, дүгнэлт хийж сурах боловч хэн нэгний үзэл бодлоос хамааралгүй байх явдал юм.
Хүн бүр олон зүйл хийх чадвартай. Бидний боломж хэр хязгааргүй болохыг заримдаа төсөөлж чадахгүй. Тиймээс та өөрийгөө зөвтгөхөө больж, сэтгэл хөдлөлөө барьж сур, олны дундаас гарахаас бүү ай.
